Angst
Ik wil angst al langer aan bod laten komen als onderwerp maar ik had altijd een excuus om het niet te doen. Zo gaat dat meestal met vervelende zaken. Tot ik vandaag besloot om het neer te schrijven. Ik stel me kwetsbaar op en dat is niet gemakkelijk. Langs de ene kant wil ik het graag delen zodat het woord eruit is en ik verder kan. Langs de andere kant wil ik het graag voor mezelf houden want hierna is er geen weg meer terug. Een grappig verhaal zit er dus vandaag niet in maar het komt wel recht uit het hart.
Laat me beginnen bij het begin. Ik heb al zo lang ik me kan herinneren moeite met slapen. Na enkele slechte nachten neemt de oververmoeidheid het altijd over. Ik word emotioneel, kan niet meer relativeren en heb het gevoel dat mijn prestaties eronder lijden. Dat laatste speelt me vooral parten. Het valt moeilijk uit te leggen maar uiteindelijk werd ik bang om te gaan slapen. Slapeloze nachten zorgen immers voor slechte prestaties en slechte prestaties zijn dan weer het begin van het einde. Ik wilde mijn werk en sociaal leven niet verliezen. Terwijl ik dit neerschrijf, besef ik nogmaals hoe absurd dit klinkt maar voor mij werkt het zo. Dit is mijn waarheid.
Jarenlang domineerde slapeloze nachten en stress mijn leven. Mijn lichaam en hoofd stuurden tegenstrijdige signalen uit en ik zat continu in een tweestrijd. Mijn koppigheid wilde blijven doorgaan terwijl mijn lijf wilde stoppen. Ik luisterde enkel naar mijn hoofd want opgeven was geen optie. Dan maar af en toe een slaappil of een extra glaasje rode wijn in het weekend om te kunnen slapen.
Begin 2020 ging ik halftijds werken. Ik had veel minder stress en toch sliep ik slechter dan ooit. Het leek alsof mijn lijf het opgaf en ik werd doodsbang voor de nacht. Urenlang lag ik wakker en ik ging er kapot aan. Ik voelde me abnormaal en verslagen.
“We leven in een wereld waarin alles gedeeld wordt maar waarin iedereen toch stilletjes zijn eigen problemen oplost.”
Angst is iets vies. Rationeel nadenken helpt maar in beperkte mate want het gevoel blijft. Het besluipt je en grijpt je bij de keel. Zolang je er niet mee aan de slag gaat, keert het gevoel terug. Het wordt steeds sterker tot het uiteindelijk je hele leven beheerst.
Het lief hielp me gelukkig zoeken naar oplossingen ook toen ik ze niet meer zag. Momenteel heb ik regelmatig een afspraak bij de psycholoog en dat vind ik moeilijk om toe te geven. Is dat niet spijtig? We leven in een wereld waarin alles gedeeld wordt maar waarin iedereen toch stilletjes zijn eigen problemen oplost.
Soms voel ik mij inderdaad alleen, want hoe leg je aan iemand uit dat gaan slapen moeilijk voor je is? Daar is niet altijd begrip voor. Ik sprak er daarom amper over. Dankzij mijn sessies bij de psycholoog weet ik nu dat ik niet alleen ben. Ik heb lange tijd emoties en ervaringen weg gepropt en die moet ik nu onder ogen komen. De angst overvalt me nog vaak en dat is moeilijk, maar er zijn ook dagen dat hij naar de achtergrond verdwijnt.
Deze blogpost schrijf ik voor iedereen die door een emotioneel zware periode gaat. Je hebt het recht om serieus genomen te worden, want het ene probleem is niet minder erg dan het andere. Het gaat om jouw ervaring.
Bekijk het vooral als een periode, ooit komt er een einde aan. Als de ene oplossing niet werkt dan is er steeds een andere om uit te proberen. Je hoeft het ook niet alleen te doen! Je kan altijd bij iemand terecht. Soms zal er onbegrip zijn maar meestal onderschatten we de oprechte bezorgdheid van vrienden, familieleden en professionals. Wees er dus open over want niemand hoort zich alleen te voelen. Hopelijk doorbreken we zo met z’n allen op een dag het taboe rond psychische kwetsbaarheid.