
Vissen en baby's
Ik heb het gevoel dat ik bij mijn vrienden bekend sta als iemand die vaak dingen kapot maakt. Of het nu waar is of niet dat zullen we in het midden laten. Dat gevoel zorgt er wel voor dat ik zenuwachtig word als iemand mij vraagt om iets in leven te houden. Op dit moment staat er een klein aquarium in mijn living en ben ik aan het ‘fishsitten’. Je kan je dus voorstellen dat ik niet helemaal op mijn gemak ben, maar ik doe mijn uiterste best om die kleine diertjes in leven te houden.
Alles verliep prima, tot vandaag. De vissen zijn met z’n tweeën en ineens hing er eentje verticaal. Dat is dus niet de bedoeling bij vissen. Onmiddellijk gingen alle alarmsystemen in mijn lijf af. Ik rende naar het lief en sleurde hem naar de living om de situatie in te schatten. Het lief reageerde trouwens slechtgezind, want hij zat eigenlijk in een conference call. Misschien hadden ze gewoon honger? We gaven ze een beetje eten, maar dat helpt blijkbaar niet tegen verticaal hangen. Dat had ik mogelijks kunnen zien aankomen.
Gelukkig belde het baasje van de vissen mij snel op. Die ene vis doet wel vaker gek dus we hoeven hem enkel een dagje apart te zetten zodat ie kan chillen. Dan gaat hij vanzelf terug in de juiste richting hangen. Oef! Was ik blij dat het niet mijn schuld was. Ik wil geen dode vis op mijn geweten hebben.
Als ik nu even stilsta bij het hele gebeuren dan ben ik best vaak bang om iets verkeerd te doen en daardoor anderen te kwetsen. In mijn hoofd had ik er al een heel verhaal rond verzonnen. Stel dat die vis doodgaat dan is dat mijn schuld. Mijn vrienden gaan mij niet zorgzaam vinden en dat betekent automatisch dat ik een slechte vriendin ben. In wezen zou ik dan gewoon een slecht mens zijn. Gezellig hè, zo in mijn hoofd. Vrolijk dat ik word van die gedachten.
Dit soort gedachten zorgen ervoor dat ik soms niets doe. Niets doen lijkt dan stukken beter dan iets verkeerd doen. Klopt dat eigenlijk wel? Nope! Als je niets onderneemt en zo hard voor jezelf bent dan mis je heel wat leuke dingen in het leven.
“Soms weet je het niet en dat is oké.”
Toen had ik een bizarre gedachtekronkel. Mijn gedachten gingen van vissen naar baby’s. Raar! Ik weet het, maar het wordt dadelijk duidelijk. Was de angst die ik beschrijf de reden waarom ik geen baby’s op de wereld wil zetten? Misschien wel, ik weet het niet. Het staat in ieder geval vast dat ik bang ben dat ik niet goed genoeg voor dat kleine mensje zou kunnen zorgen. Ik zou zo overbezorgd zijn dat ik elke vijf seconden zou willen gaan checken of mijn baby nog ademt.
Heel veel stof tot nadenken. Ik geraak er niet meer uit dus ga ik maar wat dansen in de living met ‘One Direction’ op de achtergrond terwijl ik af en toe stiekem kijk of de vis nog beweegt. De kern van mijn vissenverhaal is dat niet alles altijd duidelijk moet zijn. Soms weet je het niet en dat is oké. Elke dag leer je bij en voor mij zal het mettertijd nog wel duidelijk worden of ik een baby op de wereld wil zetten.
Nu durf ik deze blogpost eigenlijk niet te posten vooraleer de vissen terug bij hun baasje zijn. Stel je voor dat er nu toch eentje om het leven komt. Ik besluit de post online te zetten, want ik heb mezelf voorgenomen om wat vaker foert te zeggen tegen dit soort gedachten. Maar please, niet doodgaan nu.